In oktober ben ik met school een midweek naar Berlijn geweest. Heel leuk natuurlijk, maar iets waarvan ik niet wist wat ik ervan moest verwachten, was het gastgezin. We zouden namelijk verblijven in een gastgezin. Zouden het aardige mensen zijn? Zou het een groot huis zijn? Wat zouden we te eten krijgen? En zou het wel een beetje schoon zijn? Ik vroeg het me allemaal af! Vandaag vertel ik hoe mijn verblijf in een gastgezin was.

Nadat we hoorden dat we bijna bij het treffpunkt aankwamen, werd iedereen een beetje zenuwachtig. Het treffpunkt was trouwens het punt waar we 's avonds werden afgezet door de bus en waar we 's ochtends ook weer opgehaald werden. Op dat punt werden we de eerste avond ook afgezet en de gastouders zouden ons daar op komen halen.

Wij werden opgehaald door een man en een vrouw van iets ouder dan 40 (denk ik) en onze tassen werden in een nogal grote auto geladen. Vervolgens werden de achterportieren van de auto geopend en kwam er een treinzitje te voorschijn. Zoiets had ik echt nog nooit gezien in een auto!

Vervolgens reden we naar ons huis. Tijdens de reis (die wel 1 minuut duurde) werd er niet zoveel gezegd. Het enige wat de mevrouw zei was dat we moesten opletten, omdat we de volgende ochtend weer terug zouden moeten lopen naar het treffpunkt. Wel handig als je dan de weg nog weet.

Na het ritje met de bijzondere auto kwamen we bij een appartementencomplex. We hadden de adressen al wat eerder gekregen, dus natuurlijk had ik ons huis al even gegoogeld. We moesten 1 trap op (gelukkig maar eentje, want m'n koffer was redelijk zwaar) en daar was ons appartement. De deur werd opengedaan door een kind van de mevrouw, die Suzie bleek te heten. Ook was er een jongetje van acht. Ik weet z'n naam niet meer, oepss.


De gastvrouw bracht ons naar onze kamer. We lagen met z'n vieren op een kamertje die normaal van het jongetje was. Het was niet heel erg ruim, maar we konden er prima slapen.

Vervolgens gingen we naar boven om te eten. De gastvrouw had spaghetti gekookt. Gewoon prima te eten. Tijdens het eten verlangde ik wel even naar een hostel. We zaten namelijk met z'n vieren aan een tafeltje en de gastvrouw, de man (die trouwens niet bij het gezin hoorde en dus later weer wegging) en de twee kinderen zaten op de bank gesprekken te voeren waar wij niks van konden maken. Ze praatten Duits natuurlijk. Nou kan ik Duits wel redelijk verstaan, maar ze praatten zó snel! Ook vroegen ze niks aan ons en betrokken ze ons niet echt bij hun gesprekken waardoor het allemaal een beetje awkward werd.

Wat ik ook niet zo fijn vond, was dat ze totaal geen Engels verstaan. Ik wilde vragen of ik mocht douchen, maar de zin "Can I take a shower" was al te moeilijk. Nadat ik een douche had uitgebeeld snapte ze wat ik bedoelde en mocht ik gaan douchen.

En dan kom ik meteen bij de badkamer. Ik mocht als eerste douchen en had dus ook het geluk dat ik mocht uitzoeken hoe de douche werkte. Het was een bad waar een douchekop in lag. Ik zette de douchekop in z'n standaard en verschoof de hendel. Helaas kwam er geen water uit de douchekop, maar uit een kraantje beneden in het bad. Ik vond een knopje die ik indrukte en ja! Water uit de douchekop. Wat wel jammer was, was dat het knopje beneden in het bad zat en ik dus al bukkend dat knopje ingedrukt moest houden. Hoe ik die avond gedoucht heb? Al bukkend, dat knopje indrukkend en de douchekop met m'n andere hand boven me houden. En oja, het water werd ook niet warm. Diezelfde avond heb ik in m'n beste Duits gevraagd hoe de douche werkte en kon ik de andere dagen nog wel normaal douchen. Gelukkig!

Die eerste avond waren we al om 7 uur in het gastgezin en moesten we avond nog doorkomen. Het jongetje stelde voor om te gaan wii'en. Dat was erg leuk! Ik heb een tijdje met hem gebaseballd en hem een paar keer dik ingemaakt, haha! De eerste dag was hij de enige waarmee ik enigszins kon communiceren. Gelukkig veranderde dat de volgende dagen wel.

De gastvrouw begon steeds meer te praten, waardoor de hele situatie iets minder awkward werd.


's Ochtends maakt de gastvrouw ons om 7 uur wakker en ze zorgde dat om half 8 het ontbijt klaar stond, zodat wij konden gaan eten en om kwart voor 8 richting het treffpunkt konden vertrekken. Het ontbijt was prima! Geroosterd brood, zoete broodjes, jam, chocopasta en thee.

Het lunchpakket daarentegen was minder. We kregen elke dag zo'n pakket mee en op de dagen dat we zelf ons avondeten moesten verzorgen, kregen we zelfs 2 pakketten mee! In het pakket zaten 2 sandwiches met kaas, sla, salami en een sausje. Deze waren echt niet lekker. (Als ik nu terugdenk aan hoe ze roken, word ik weer misselijk.) Ik eet en lust veel, maar heb de laatste dagen m'n sandwiches toch maar aan iemand anders gegeven. Ik vond ze gewoon echt niet lekker! Verder zat er in het pakket een appel, een Twix of een Lion, een zakje met snoepjes, een koekje, soms een pakje drinken en ook kregen we elke dag een flesje water mee. Als je dus geen geld zou willen uitgeven aan eten in Berlijn (wat iedereen wel deed) kreeg je ook voldoende eten mee van je gastgezin!

Als ik 's avonds terugkwam in het gastgezin, ging ik meestal meteen naar m'n kamer, douchte ik, pakte ik m'n tas in voor de volgende dag en zat ik nog een beetje op m'n telefoon. Ik zag m'n gastouder toen niet meer zoveel. Het was dan volgens mij ook meer de bedoeling dat je gewoon naar je kamer ging en niet naast je gastouder op de bank ging zitten om een heel gesprek te voeren. Zij deden hun ding en wij deden ons ding.

Op de laatste dag brachten de kinderen en de gastvrouw ons naar het treffpunkt. Bij het afscheid nemen moest onze gastvrouw bijna huilen! Ze zei dat ze ons erg leuk vond en we kregen allemaal een knuffel. Lief! Ze vond het blijkbaar leuker dan dat ik in eerste instantie dacht.


En dan was dit mijn verhaal over mijn gastgezin in Berlijn. Aan het begin was het vooral erg awkward omdat je toch niet zo goed kunt communiceren, maar later vond ik het steeds beter worden.

Benieuwd naar wat ik bezocht/deed in Berlijn? Klik hier!

Ben jij weleens in een gastgezin verbleven?