Toen het duidelijk was dat we deze zomer naar Noorwegen zouden gaan en ik even op internet had gekeken wat voor coole dingen je daar kon toen, was het me al snel duidelijk: ik ga naar de Trolltunga lopen. Ik weet eigenlijk niet eens meer precies wanneer ik op het idee kwam. Ik denk dat het afgelopen januari was. Ik typte 'Noorwegen' in op Google en belandde bij een foto van iemand die op het puntje van een uitstekende rots zat: de Trolltunga.
Na wat onderzoek bleek dat deze steen in het gebied lag waar wij zouden komen en toen was ik om: ik ga hier naartoe. Ik had nog helemaal niet gekeken hoe je daar moest komen, maar dat zou vast niet al te moeilijk zijn. Uh... Nou, jawel dus. Op internet las ik dat mensen de tocht naar de Trolltunga 'het zwaarste in hun hele leven' vonden. Zelfs professionele hikers hadden moeite met deze tocht. Maar in diezelfde reviews en verslagen stond dat het niet alleen de zwaarste wandeling in hun leven was geweest, maar ook de mooiste. En toen was het voor mij al helemaaaal duidelijk: ik ga hierheen. Hoe dan ook.

Klik hier voor meer artikelen over de Trolltunga

Mijn verhaal...
Ik vertelde het tegen m'n ouders en liet wat foto's zien van hoe mooi het wel niet was. Zij waren een 'beetje' minder enthousiast dan dat ik was en al helemaal toen ik zei dat het zo'n zware tocht zou worden, sloegen de twijfels toe.

M'n moeder stelde voor om het gewoon te doen. Je overwint jezelf wel met zo'n wandeling. Ze stelde voor om het gewoon te gaan proberen, maar dan zouden we wel wat moeten oefenen. Prima! Normaal liep ik in de zomervakantie altijd op m'n All Stars door de bergen, maar ik zag ook wel in dat dit niet helemaal ideaal zou zijn, dus ik moest er aan geloven: de prachtige en maar al te charmante bergschoenen. Love it. Niet dus.

Het drama begon al toen ik de schoenen ging kopen. Tja, welke zitten nou echt lekker, hè? Met welk paar zou ik die Trolltunga kunnen overwinnen? Na de 2e keer 50 paar schoenen te hebben gepast, besloot ik voor een paar super sexy Salomons te gaan. Not. (Okee, zo erg waren ze ook niet.)

Mijn eerste echte training vond plaats in de buurt van Nijmegen. Omdat je daar wat heuvels hebt en omdat we hier in de meivakantie toch waren, liepen m'n moeder en ik 13 kilometer. En ik moet zeggen dat dat echt prima ging! Natuurlijk voelde ik m'n benen en rug wel een beetje, maar ja. Ik had nog nooit in m'n leven zo'n eind gelopen, dus het kon ook eigenlijk niet anders.

Ondertussen had ik nog wat meer research gedaan en kwam ik erachter dat ik misschien iets te optimistisch was geweest. De wandeling werd door de Noren als 'zwart' gezien en zou dus alleen geschikt zijn voor experts. En ik was (en ben) alles behalve een expert.


Toch zijn we door blijven trainen, want iedereen zei: "Je moet het gewoon proberen.", waarna ik dacht: "Nee, niet proberen. Ik ga het gewoon halen." Ik heb nog een aantal keer thuis getraind. Ik liep dan met m'n zusje, moeder en soms ook tante op zaterdagavond een rondje (een rondje van meestal 15-20 kilometer. Niet echt een 'rondje' dus) door de polder. In de hoop niemand tegen te komen. Want hé: ik had wel die mooie schoenen aan en toevallig woont heel de school in het gebied waar ik liep... En laat nou net zaterdagavond de perfecte avond voor feestjes te zijn, dus ja: ik kwam helaas wel mensen tegen.

Ik leende van mijn tante een 'echte' wandelrugzak. Je moet natuurlijk wel voorbereid op pad gaan. Ook kocht ik zo'n sportlegging en legde ik m'n sportshirtje in de caravan. Aan de outfit kon het dan in ieder geval niet liggen.

En toen was de dag aangebroken: okee, nog niet dé dag, maar wel de dag dat we naar Noorwegen vertrokken. 9 juli 2016. We zouden eerst nog een week andere dingen doen en andere plaatsen bezoeken voordat we naar de Trolltunga gingen. Een van die dingen was de Preikestolen beklimmen. De Preikestolen is een stenen plateau waar je naar toe kan lopen via een wandelpad van 2 kilometer. Met deze tocht wilden m'n ouders kijken of het wel realistisch was om aan de Trolltunga te beginnen. Ondanks dat je van steen naar steen omhoog moest klimmen, ging deze tocht prima. Pfoee, gelukkig maar.

De Trolltunga ligt vlakbij Odda. We hadden een camping daar in de buurt gezocht (voor de kampeerders onder ons: camping Eikhamrane. Een aanrader!) en zouden daar 6 nachten blijven, zodat we konden kijken op welke dag de weersomstandigheden het beste zouden zijn. Verder gingen we naar het VVV om daar wat info op te vragen. De man daar zei dat we het waarschijnlijk wel konden halen, als het weer meezat.

18 juli. Dat zou de datum worden. Mijn moeder zag het eigenlijk niet meer zo zitten (denk ik) en zei ongeveer 5 keer per dag dat we wel zouden beginnen, maar zodra een van ons het niet meer zag zitten, we allemaal terug zouden gaan. En ik moest er al helemaaaal niet op rekenen dat we het zouden halen. "Okee, daar gaat de Trolltunga...", dacht ik. Hannah (mijn zusje) zag het vanaf het begin al niet echt zitten, dus ik verwachtte dat zij op een gegeven moment wel terug zou willen.

We zouden 16 en 17 juli rustig aan doen om alle energie te sparen en nog even goed uit te rusten. Nou, dat mislukte de 16e al toen we 'even' naar de gletsjer reden. Dat 'even' bleek een hele middagtocht te worden inclusief watervallen oversteken en je met touwen de berg op hijsen. De 17e hebben we wel echt rust gehouden. We zijn alleen even naar een waterval gereden. Ook zijn we naar het begin van de wandeling gereden. Op internet stond dat er 2 opties waren voor de klim van de eerste 2 kilometer (de eerste 2 kilometer stijg je bijna een kilometer!): het wandelpad dat je op handen en voeten moet beklimmen óf de trap dat eigenlijk niet eens een echte trap is. Er reed vroeger een treintje, maar die rijdt (helaas) niet meer. De rails lag er echter nog wel en die zou uitstekend fungeren als trap. Wij hadden besloten de 2 kilometer lange trap te nemen.


Bij aankomst bij het beginpunt bleek de rails deels zijn weggehaald. Dat stond nergens op internet... Nu moesten we dus wel het gevreesde pad nemen. Ik zag de Trolltunga al aan me voorbij vliegen... Het was dan ook eigenlijk hartstikke verboden om over de rails naar boven te klimmen (en bovendien ook gevaarlijker dan het pad), maar heel veel mensen deden het, omdat dat waarschijnlijk de makkelijkste manier was.

's Avonds begon de spanning bij mij al te komen. De broodjes werden alvast gesmeerd en de tassen werden ingepakt. Mijn camera móest natuurlijk mee. Omdat ik naast m'n camera, handschoenen en eten ook nog 1,5 liter water wilde meenemen, was mijn rugzak natuurlijk het zwaarst. Thuis had m'n moeder zakjes bouillon gekocht, zodat we als lunch een zout soepje konden eten. Omdat soep meestal warm is (duhh -.-), moesten er ook thermoskannen heet water mee. Verder had ik wat Marsen mee, Sultana's, een jas, een paar droge sokken en een banaan (die heel mooi achterop m'n rugzak gebonden zat).

Om half 9 lag ik al in bed die avond. Ik weet nu achteraf niet echt of die 2 uurtjes extra slaap nou heel veel zin hebben gehad, maar op dat moment leek het me het beste. Dan was het natuurlijk ook eerder morgen ;)

Ik werd die nacht om het uur wakker om te kijken of het al half 6 was. Want ja, ik had het er zelfs voor over om half 6 op te staan. Het moest wel, want je zou er gemiddeld 12 uur over lopen en we wilden wel graag voor het donker thuis zijn.

Ik werd wakker met kriebels in m'n buik. Alsof ik nog op de basisschool zat en vandaag op schoolreisje ging. Zo voelde het echt. Ik ben volgens mij nog nooit zo makkelijk zo vroeg m'n bed uitgesprongen. Vandaag hield niks of niemand mij tegen!

Om kwart voor 7 reden we van de camping weg. Volgens mij is er de drie kwartier durende auto rit helemaal niks gezegd. Iedereen was zo stil! Ze waren denk ik ook nog niet helemaal wakker. Ik was daarentegen mega wakker en was me aan het inbeelden hoe de tocht zou gaan worden (dat had ik ten slotte pas 100.000 keer eerder gedaan).

Okee, daar gaan we dan. Hier heb ik zoveel maanden naar uitgekeken en nu gaat het gebeuren. Althans, dat hoop ik! Voordat je begint is het trouwens aan te raden om nog even gebruik te maken van het toilet. Er staan natuurlijk geen wc's bij de Trolltunga! Dit was het enige waar ik tegenop zag: het wildplassen. Ik kan dat namelijk écht niet! Gelukkig zweette ik zoveel dat ik de 12 uur durende tocht niet heb hoeven plassen, haha! Pfjoeee... (Je hoeft me niet te bedanken voor deze heerlijke details, hoor.)

Ik loop een modderig paadje op en al snel moet ik steen voor steen omhoog klimmen. Omdat de stenen helemaal onder de modder zitten, moet je hele kleine stapjes nemen én elke stap heel geconcentreerd zetten, omdat je anders uitglijdt! Na 10 stenen sta ik al te hijgen. Serieus. Maar gelukkig liep ik een stuk sneller (en enthousiaster) dan m'n ouders en Hannah, zodat ik even kon uitrusten en door m'n redelijke conditie was ik zo weer op adem.


Ik vond voor mezelf een soort ritme en het klimmen ging eigenlijk best lekker. Gewoon kleine stapjes zetten, af en toe even een minuutje rusten en weer verder. Na een uur lopen kwamen we bij het 1 kilometer bordje. Whutt?! Heb ik nu pas 1 kilometer gelopen?! 1 KI-LO-ME-TER?! Ook bij het 2 kilometer bordje duurde even voordat 'ie voorbij kwam, want de tweede kilometer stegen we ook nog flink! Ik dacht om eerlijk te zijn op dit moment dat we het niet gingen halen. Hoe graag ik het ook wilde en hoe vaak ik tegen mezelf had gezegd dat ik het zou halen: er twijfelde op dat moment iets in mij. Als we dit tempo zouden blijven lopen, zouden we over 24 uur nog bezig zijn... Dus ik versnelde nog maar iets.


Na het 3 kilometer bordje, zag Hannah het niet echt meer zitten. M'n moeder zei dat ik en m'n vader door mochten lopen en dat zij met Hannah wel terug zou gaan. Toen was ik zo blij! Ik wist op dat moment eigenlijk zeker dat ik 'em uit kon lopen. Maar Hannah besloot om toch nog wat verder te lopen. Het was tenslotte pas half 10.

De kilometers daarna gingen echt lekker. Het begon minder steil te worden, maar het werd wel steeds modderiger. Het pad was een en al modder, maar ging je van het pad af, dan stond je tot je enkels in het drassige én modderige gras. Ook niet echt een optie dus. Omdat er op sommige stukken zóveel blubber lag, waren er af en toe vlonders neergelegd. Het is dus wel een 'echte' tocht en er is geprobeerd 'em zo makkelijk mogelijk te maken. Je loopt er ook echt niet alleen en er zijn geen afgronden (zolang je op de paden blijft), dus deze tocht is ook nog veilig. Je loopt niet alleen in de middle of nowhere. Veel mensen dachten namelijk dat ik hier alleen zou lopen en dat je makkelijk kon verdwalen. Dat was echter niet zo, want je liep gewoon met de stroom mensen mee en als er even geen mensen in de buurt waren, volgde je gewoon de rode "T's" die op stenen gespoten stonden.

Na het 5 kilometer bordje was ik zó blij! We waren bijna op de helft! Het lopen bleef eigenlijk heel makkelijk gaan. Ik had m'n gedachten op oneindig gezet en heb volgens mij bijna nergens aan gedacht tijdens de wandeling. Alleen aan het feit dat IK daar in de prachtige Noorse natuur liep en waarschijnlijk over een paar uur een nieuwe vette profielfoto had.


Ik weet niet precies meer na hoeveel kilometer het was, maar op een gegeven moment kom je aan de rand van het meer waarboven de Trolltunga hangt. Je moet dan nog wel een heel stuk lopen voordat je er uiteindelijk echt bent, hoor.

Van de laatste 3 kilometer weet ik eigenlijk niet zoveel meer. Ik ben alleen maar bezig geweest met lopen. Toen ik het bordje tegenkwam waarop stond dat ik 10 kilometer had gelopen en nog 1 kilometer voor de boeg had, was ik niet meer te stoppen. Voor mijn gevoel heb ik die laatste kilometer gerend (wat duidelijk niet zo was, want dat hadden m'n benen écht niet aangekund!).

En daar was 'ie dan...

Ik stond aan het randje van de bergen en onder mij zag ik iemand op het puntje van de Trolltunga zitten. Wat was het vet om 'em in het echt te zien, zeg! Maandenlang heb ik foto's bekeken (volgens mij heb ik alle foto's van deze steen die op het internet staan gezien) en nu sta ik hier zelf! BIZAR! Ik kon het niet helemaal geloven. Om eerst een beetje uit te rusten, dronken we bouillon, maar om eerlijk te zijn vond ik dit niet te drinken en besloot ik maar in de rij te gaan staan. Want ja, er stond een rij voor de Trolltunga. Ik heb minstens een half uur moeten wachten voordat ik aan de beurt was. Het voelde zeker niet als meer dan een half uur. Ik stond vol bewondering te kijken naar mensen die helemaal op het puntje gingen zitten en besloot dat ik dit zeker niet ging doen. Ik wilde wel graag heelhuids weer naar huis.

En toen stonden er nog maar 2 mensen voor me. Ik stond helemaal te trillen!


Oké, ik was aan de beurt. Ik liep (trillend) de steen op en had voor mezelf al een plek aangewezen waar ik ging staan.

Volgens mij heb ik nog nooit zo'n blij hoofd gehad. Want wat vond ik het gaaf! Dit was ongetwijfeld een van de veste dingen die ik in m'n leven heb gedaan! Ik stond daar met m'n armen in de lucht breeduit te lachen, want ja, ik had het gehaald! YAAAAS! Het gevoel dat ik op dat moment had, is niet helemaal te beschrijven. Ik stond in ieder geval te trillen, maar of dat van de inspanning, de vermoeidheid, de blijdschap of de angst was? Ik heb geen idee! Waarschijnlijk een combinatie van allemaal.

Volgens mij heb ik uiteindelijk maar iets van 10 seconde op de Trolltunga gestaan, want er stonden nog tientallen mensen in de rij. Het waren wel 10 ont-zet-tend vette seconden. En weet je? Eigenlijk wat het helemaal niet zo eng. De steen in vrij breed en omdat ik niet op het randje ging staan/zitten, zag je de afgrond helemaal niet.

Okee, nu nog hopen dat er een goede foto bijzat. Nou, niet dus. Ik had m'n vader uitgebreide instructies gegeven, maar helaas was er geen 1 foto waarbij je het hele meer zag en waarop je goed de diepte kon zien. Beetje jammer dit. Maar ja, gaat het nou om de foto of om de ervaring? Vooral dat laatste, toch?

Ondertussen was er na aankomst al een uur voorbij en lag de terugweg voor m'n voeten. Die viel zeker niet mee! M'n benen verzuurden en het dalen was funest voor m'n knieën. Maar ja, stoppen kon niet. Ik moest toch echt weer naar beneden.

Lees ook: tips en tricks voor jouw hike naar de Trolltunga


Om half 6 's avonds waren we weer bij het beginpunt. Wat een opluchting! Maar eerlijk: ik was totaal niet moe na deze 24 kilometer en had ook geen moeite gehad met nog 5 kilometer extra. Natuurlijk waren m'n benen ontzettend moe, maar ik was helemaal hyper en daardoor kon ik nog makkelijk een stukje doorlopen. De pijn in m'n voeten en benen voelde ik eigenlijk niet eens. Het enige waaraan ik kon denken, was dat ik 5 uur geleden op de Trolltunga stond.

De dag na de Tolltunga heb ik lekker uitgeslapen en niks gedaan. M'n benen voelden die dag erg stijf en m'n liezen waren ook niet echt blij met de tocht. Maar goed, dat hoort erbij, toch? De vermoeidheid leek er een week later pas echt uit te komen. Ik liep in Oslo en zelfs een trap was te zwaar. Ik kon echt geen stap meer zetten. Deze vermoeidheid heeft nog wel 2 weken aangehouden. Dit had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Maar ja, die vermoeidheid en de pijn boeide me eigenlijk niet zoveel. IK HEB NAMELIJK OP DE TROLLTUNGA GESTAAN!

Als je in de buurt van de Trolltunga bent, je van natuur houdt en je een leuke foto wil ;), ga dan ook de uitdaging aan en probeer deze tocht gewoon! Met de goede benodigdheden weet ik zeker dat het je gaat lukken! 

Er is nog zóveel dat ik over de Trolltunga kan vertellen, dus vragen zouden helemaal niet gek zijn! Heb jij een vraag, omdat je bijvoorbeeld zelf naar de Trolltunga wil gaan lopen? Stel ze dan gerust!